در سالی که گذشت، صحنهٔ بین‌المللی با فراز و نشیب‌ها، تحولات ژئوپولیتیک و حوادث کم سابقه‌ای مواجه بود.
تنش میان عربستان سعودی و ایران به ویژه در سوریه و یمن؛ تشکیل محور ریاض-تل‌آویو علیه ایران و توافق هسته‌ای؛ کودتا و بی ثباتی سیاسی در ترکیه؛ تزلزل و بی ثباتی در عراق؛ نقش‌آفرینی فزایندهٔ روسیه در امور خاورمیانه و آسیای غربی؛ دگردیسی صحنهٔ سیاسی و تغییر آرایش راهبردی در اتحادیهٔ اروپا به ویژه با وقوع برگزیت و رشد جریان‌های راستگرا؛ تنش دائمی و پُرمخاطره میان ناوهای آمریکایی و ایرانی در آب‌های خلیج فارس؛ دسیسه‌چینی و تنش‌افرینیِ جریان ضد ایرانی در واشنگتن علیه سپاه پاسداران و آغاز پروژهٔ «سپاه‌هراسی»؛ تنش‌افرینی جریان تندروی آمریکا و رژیم اسرائیل بر سر رزمایش‌های موشکی ایران؛ دسیسه‌چینی جریان ضد ایرانی برای کارشکنی در اجرای برجام؛ روی کار آمدن دولت ترامپ و استیلای جمهوریخواهان بر مجلس سِنا و مجلس نمایندگان کنگره؛ «هشدار» شورای امنیت ملی آمریکا به تهران؛ آقای کریمی قدوسی؛ و برخی حوادث دیگر، از جمله چالش‌هایی بودند که دولت روحانی با آن روبرو بود.
سوء مدیریت در هرکدام از این رخدادها می‌توانست هزینه‌های امنیتی غیرقابل برگشتی برای ایران رقم بزند. هنر دولت یازدهم این بود که این صحنهٔ پُر تلاطم و پُر مخاطره بین‌المللی و منطقه‌ای را بدون ایجاد هزینه برای کشور، بدون تغییر در مواضع اصولی ایران و بدون ایجاد بحران و تنش داخلی به خوبی مدیریت کرد. ضمن اینکه جایگاه ایران را نیز برای حل و فصل مسائل منطقه‌ای در مذاکرات بین‌المللی تثبیت کرد.
در کنار همه این ها موضوعی هست که از همه مهمتر است و اینکه برجام در ماه های آینده در فضای بین المللی اهمیت بیشتری پیدا خواهد کرد و دولت آینده ایران باید دولتی باشد که نه تنها به ارزش راهبردی این سند واقف است و به آن اعتقاد دارد بلکه از نظر حقوقی و فنی نیز به آن کاملا مسلط باشد.
49310
نظر شما